Palyaço Şiiri - Nurcan Bingöl

• Bir adam girdi düşlerime,
palyaço kıyafetiyle belirdi penceremde,
afalladım bir an onu görünce
palyaçoydu adı ama; şaklabanlık yapmıyordu düşümde....

Büyücüydü sanki o, büyülüyordu sözleriyle,
aşkı öyle bi anlatıyordu ki
ben aşk nedir bilmiyorum dedirtti şaşkınlığımla...
Ben palyaçolar güldürür diye bilirken
o hayattaki en anlatılmaz duygu aşkı tanımlıyordu...
Masallardan fırlamıştı sanki, yüzü değildi önemliolan anlatımıydı başkalaştırıyordu cümleleri tüm bildiklerimi bilinmez yaparak.

O gece bana çok şey anlatmıştı hayata dair...
Gerçekle hayal arası bir denklemde dilim tutulmuştu sanki...
Hüzün yüzlü meleksin, kanma, aldanma,
bu masumiyetin hep kalsın ifadende diyerek; düşümde sahte yüzleri,
o maskeyle örtülmüş yalan gülüşler ardında ki gerçeklerle yüzleştirdi beni....

Öyle bir anlaımdı ki her kelimesinde beni daha da büyülüyordu
mıh gibi çakılıyordum sanki, tarıyordu sözleriyle sanki....
Aşkın tanımını değiştirdi gözümde.

Onun anlatımın da aşk kutsalmış...
Leyla ile mecnunun yaşadığı gibi, ulaşılmayınca aşk, aşkmış...
Yaşanınca yıpratılıp, hoyrat kullanılan, eskitilen duygu aşk olamazmış!
Aşk öyle kutsalmış ki aşkı uzaktan seyretmek bile yetermiş bazen.
Son nefese kadar hissedilenmiş aşk...
Yoksa adı aşk olamazmış...

Belli belirsiz bir gölge gibi palyaço kayboldu düşümden.
Akılda kalan aşkın masumiyetiydi düş bozumumda...
Palyaçolar neden yüzlerini maskeler işte o an anladım.
Yüzlerinde aşkın derin izleri, acı dolu yalnızlıklarını göstermemek için;
renkli boyalar ardına gizlerlermiş hüzünlerini...
Maskeler ardına gizlenen palyaçolar, içlerindeki hüznü bir kenara atıp yüzlerindeki rengarenk boyalarla göz kamaştırıp sonra da gerçek bu gibi; renk çümbüşünde aklı yorar, kederleri karaya bular,
dünyayı toz pembe bize sunarmış onlar.

Düş bitti... Anladım ki palyaçolar güldürsede
onlarda aşk için yanar, yalnızlığında ağlar,
maskeler ardında gizlenen gözyaşları yüzlerindeki boyalara taşar...
Yürekleri ağlasada yüzleri hep gülen, her daim güldüren oyuncular onlar...