Pakize'nin Edası Şiiri - Erdal Ceyhan

Ne oldu da anlamadım
Her halde bir şeyler oldu.
Ben bu sokaktan geçiyordum.
Kafama bir şey mi düştü ne..
Birden ayılıverdim.
Ah! Tanrım ben nasıl unuttum
Bir kuşu sabahtan kanatlarından tuttum
Sonra gökyüzüne azıttım,
Topal bir kediye süt verdim
Mahalle köpekleriyle helalleştim.

Ben ne yaptım.

Geçerken uğrayacaktım
Kapın aralık mı diye,bakacaktım.
Çünkü sen her zaman
Sütçünün gelme saatinden önce
Koçkoçan çeşmesinin karşısındaki pencereden
Sarkardın.
Saçlarını uzatır,bir güzel
Çeşmede yıkardın,
Aşağıdaki kahveci çırağıyla işmar eder,
Babanın kafa tasını attırırdın.

Bir gün seni ağabeyin kesecek
İnan bana kesecek
Ya başını bağla çekil
Yada intihar arifesindesin.

Bu böyle gitmez benden söylemesi
Gölgelerden geçme, laf dinle
Arife kızla aşık atma
Kıçını kır evde otur
Bak Saniye nasıl koca buldu
Hem de kayıkçı..
Kayıkçıysa kayıkçı ne olmuş
Sanki el aleme dert olmuş.

Biraz çevrenden ders al
Öyle Mart kedilerine aldırma
Çatılara çıkma,pencereden sarkma
Düşersin.
Hep anan sana öyle demez mi?
Biraz öğütlerini dinle..

Ama, nasihat dinlemekle
Bak evde kaldın,yaş otuz üç.
Bundan sonra zor.
Sen en iyisi, akşamüstleri
Köşebaşından sana işmar eden
Erkan’a takıl. Bakma, yakışıklıdır
Yarın bir gün iş de bulur.
Canını sıkma..Olacak olur.
Sen yeter ki, kişneme
Beni dinle..
İkide birde. Olur mu?
Pakize.