Pakistan Garipti Şiiri - Mustafa Kolay

Ve o gün gelip çattı!
O gün Türk ordusu şaha kalktı,
Anadolu son kez kaşlarını çattı.
Bir düşmana bir kardeşlerine baktı;

Fakat Pakistan garipti, garibandı,
Bir bebek mama bekliyordu,
Lakin yoktu ekmek, su yoktu.
Onların paramparça ayakları vardı,
Pabuçları yok, dertleri çoktu.

Açlık vardı, sefalet çok
Uzakta kardeşleri vardı; soyu Türk
Dini İslam, vatanları Anadolu
Ancak vatansız kalacaklardı,
Dökülecek olan tonlarca kandı;

Silah yok, palto yoktu
Sarıkamış’ta ölenler vardı
Sağ kalan yoktu, ateş yok
Masum çocukların göğsüne
Soğuk demirler dayanıyordu

Akıl yok, vicdan yoktu
Kurşunla kurşun çarpışıyordu
Kanlar fışkırırdı yaralardan
Saracak yoktu, saran yok

Fakat Pakistan vardı, aş yok,
O gün Pakistan da açtı,
Gözleri toktu lakin onların.
Umutları vardı tükenmeyen.

Ceplerindeki son kuruşla
Yüreklerini de uçurdular Anadolu’ya
Seksenlik nene de uzattı elini
Ağlıyordu hem kendisi hem gelini

“Bizim yok bişeyimiz, alın bunu”
Kocasından kalan son hatırayı
Veriyordu sarılsın yaralar diye
Ama almazlar; nenem yıkılır
Göğsündeki umutlar yıkılır
Alnına bir çaresizlik çakılır

Ve bir deprem olur
Pakistan’da kalmaz taş üstünde taş
Ve kalır taş altında yetmiş bin baş
Ve aynı anda duyulur bir ses;
Ey insan yetiş; yardıma koş
Ve akar gözlerden yaş

Yerde su, gökte bulut ağlar
Dolar dereler nehirler taşar,
Ve yüreğimde dağ yanar
Kocaman ırmaklar ağlar

Bütün kuşlar uçar Pakistan’a
Bir toprak alır enkazdan
Bir can kurtarabilmek için
Ne duruyorsun ey insan
Sebep var mı durmak için

Ve memleketim yeter Pakistan’a
Koşar Anadolu’m, ayaklanır Türkiye’m
Çocuktan gence; gençten ihtiyara
Seferber olur yürür ülkem.

Ve milletim koşar can uğruna,
Düşer her biri Pakistan yoluna.
Ve alnı açık, göğsünü gere gere
“Geldik der, işte biz geldik”

Kollar dolanır boyunlara
Yaşlar akar gözlerden göllere
Pakistan ağlar, insanlık ağlar
Bir damla düşer titreşir dağlar
Ve yine titreşir, titreşir ağlar
Avuçlarını açar semaya
Ve durur uzun uzun duaya
Allah’ım kimseyi tutma böyle imtihana!
Amin… Amin… Amin…