Pahalı İnsan Şiiri - Yunus Kökçan

Ellerin ısıtmaz, yakar beni sevgili.
Nasıl da uzanırlar zamanın ötesine.
Ve okşayarak cennetimi yıkarsın.
Uzak dur, bu yük ikimize de ağır.
Bahar bile mevsimi gelince güzel.

İnsandır, var olan en kadim eser.
Amelle pahasını biriktirir, yitirir.
Cehennem hurdacılar çarşısından beter.
Bilirsin, insan cenneti arzular.
Bilmezsin, cennet insan içindir.

Kulak ver, asırları aşan ilahi öğütlere,
Yusuf misal olsam, dünya gömleğidir.
Bu hâl, zamansız ve mekânsızlığa gebe,
“Anlamak”, hayvandan hariç, melekten öte,
Haramdır asıl zindan, zindan hediyedir.