Pabuçlarını Saklasaydımda Gidemeseydin

Ben hep aynı yerde kaldım,
Hep aynı yerdeyim annem.
Sıcaklığından bir adım öteye gidemedim.
Gönlümde sevgin, kucaklar dolusu çiçekler acarken,
Niçin? ellerin uzak, yüreğin yüreğimde atarken...

Daha küçücük kaybettim annemi ben
Hani ana kuzusu derler ya,
Tam öyle bir zamanda.
Hasta annen çok hasta dediler,
Neresi acıyor annemin dedim? Kalbi dediler...

Kalbi mi? Benim annemin acımaz kalbi..
Onun kalbi çok iyi.
Doktorlar açacaklarmış kalbini,
Oysa ne hacet var doktorlar.
Annemin yüzüne baksanız yeter...

Sıcacık ellerin artık örmüyor saçlarımı,
Silmiyor gözlerimden yaşlarımı.
Sevmiyor kimse beni, senin kadar,
Anlamıyor derdimden anladığın kadar,
Saramıyor şefkatli kollarınla, kucakladığın kadar.

Beş renk vardı bildiğim,
Senin öğrettiğin..
Sarı saçların, yeşil gözlerin,
Beyaz ellerin, kırmızı yanakların, pembe dudakların.
Gittin ya annem, ben sensiz renksiz kaldım.

Son sözlerini hayal meyal hatırlıyorum.
Seni öptürmediler ya bana, hala ona yanıyorum.
“Zamanla büyüyeceksin,”
“Büyüdükçe kendine yeteceksin”
Dedin annem.

Yokluğun bitsin diye,
İlaçlarımı içirdiğin gibi,
Bir sürü zaman içiyorum annem.
Yetemiyorum kendime,
Yetemiyorum bir türlü, sensiz ve renksiz...