P.k.k Şiiri - Yılmaz Nazlı

Okula gitmemiş, sınıf görmemiş.
Kemale ermemiş… Azmış P K K.
İlimsiz, bilimsiz, kültür almamış.
Dağlara alışmış… Şaşmış P K K.

Yaşamış dağlarda, in’de oyuk’da,
Beslemiş kendini, kan, kin doruk’da.
Yontulmamış ayı, kancık pusuda,
Yatar yuvarlanır… Dağda P K K.

Ne memleket bilir, nede yurdunu,
Ana bacı bilmez, sıkar kurşunu,
Kendi ellerinle, kazma kuyunu.
Aklını başına… Topla P K K.

Ardından gidilmez, hain alçağın,
Seni ayartana, dönsün bıçağın,
Kanına susamış, kansız yavşağın,
Peşine takılıp… Gitme P K K.

Dağları bırak da, insana karış,
Bir meşale yak da, insanla, yarış.
Sevgiyle şefkatle, sağlanır barış,
Aklını kaybetmiş… Yamak P K K.

Çıktığın dağlarda, kalacak leşin,
Kurda kuşa yolluk, olur bedenin,
Kardeşlik şereftir, sevgi servetin,
İnsanlık bu değil… Anla P K K..

Yangına körükle, gidilmez gülüm,
Sizin yaptığınız insana zulüm,
Kanlı kurşunlarla, gelmesin ölüm,
Kan ile beslenme… Azma P K K.

İnsana bir insan, gözüyle baksan,
Arkadan vurmasan, yüz yüze olsan,
Aklından geçeni, dostane sunsan,
Dostluklar bir başka… Olur, P K K.

Yılmaz’ım şapşallar, yurtsuz yuvasız,
Beyinler yıkanmış, sırsız, sıvasız,
Bayrağını tanı, kalma vatansız,
Bu vatan bizimdir… Bizim P K K.

YILMAZ NAZLI 09.05.2014