Akılsız Başım-2 Şiiri - Süleyman Karacabey

Ah akılsız başım
Deli divane başım
Taşıyamadın güzelliği sen
Ne sevmeyi bildin ne sevdayı
Ne dostluğu bildin ne dostu
Ezildin altında
İnsanlık denen ağır yükün
Ne hayatı bildin
Ne hayat verdin
İnsan olmayı bile beceremedin
Yeter artık düş omzumdan düş.

Ütobik yelde savruldun
Esrik rüzgarlara eş oldun
Dünya senin sandın
Aptalca yaşadın
Söyle akılsız başım
Sen kendini ne sandın
El içine çıkıp
Kendini adam sandın
Kahrolasın akılsız başım
Yetti artık
Düş omzumdan düş artık.

Ah akılsız aptal başım
Kavak yellerine kapıldın
Yaprak olup hep savruldun
Her çiçeği koklanır sandın
Ama yanıldın
Dikenini kalbine batırdın
Sevmeyi kolaymı sandın
Yetti artık yetti
Düş omzumdan düş artık.

Hem gönül kırdın hem kalp
Ne kardeş bıraktın nede dost
Çektin altına dikenden bir post
Yalnızlığına ağladın da
Yine akıl nedir anlamadın
Yağmurlarımı kuruttun
Güneşimi söndürdün
Çöl eyledin beni
Hep kara kışa koydun
Kanmam sana bir daha
İnanmam sana asla
Yetti artık bırak yakamı
Deli divane başım
Düş artık omzumdan düş
Bitsin tüm rezilliğin.