Ne Çabuk Unuttun Şiiri - Süleyman Karacabey

Bağrına Yar deyip de sardığın bendim,
Gonca güller yetiştirdiğin bahçende,
Sıcağına sığınıp kokladığın tendim
Ne çabuk unuttun beni, ne çabuk vefasız

Sabahımın meltemi, doğan güneşimdin,
Yosun gözlerinde baharlara tutunup
Yaşamamın nedeni olan aşk perimdin,
Ne çabuk unuttun beni, ne çabuk vefasız.

Bir fincan kahve değilmiş ettiğin sözler,
Nerede kaldı yemin ettiğin o günler,
Şahidimizdi hem yıldızlar, hem geceler
Ne çabuk unuttun beni, ne çabuk vefasız.

Baharım sensin hazanımda sensin derdin,
Görünce güller gibi açar hep gülerdin,
Yarıp yüreğimi de, ta içime girerdin,
Ne çabuk unuttun beni, ne çabuk vefasız.

Bırakmadın bi haber koydun beni yalnız,
Yokluğun çöktü bir kere bu şehrin üstüne
Artık çekilmiyor ne kahkahasız ne sensiz
Ne çabuk unuttun beni ne çabuk vefasız.

Canım deyip de canıma canan bilmiştim,
İnan gülüm seni canımdan çok sevmiştim.
Ömür boyu sevdamsın diye söz vermiştin.
Ne çabuk unuttun beni ne çabuk vefasız.

Kol kanat gerdim korudum her zaman seni.
Koymadım karanlıkta, sana çevirdim güneşi
Hani ödeyemezdin asla benim kıymetimi
Ne çabuk unuttun beni, ne çabuk vefasız.

Süleyman KARACABEY