Özürlü çocuğun Bir günü...

Büyük bir evin geniş avlusunda
Küçük odam var penceresi tek umuttur bana
Güya kendimce engelleri aşarım
Ana da yok baba da gelde gelmeyenlerini sabahdan akşama değin karşıla...

Çıkamam parka bahçeye yasaktır bana
Geceler benimdir; konuşur koklaşırım
tüm yıldızlarla ayla
Çıkarım göklere koklamak için tüm yıldız çiçeklerimi tek tek
Gökyüzü yakın parklar yıldızlardan ıraktır daim
Budur yaşanmayan çocukluğum; budur halim
Küçük odam var penceresi tek umuttur bana

Yaşayamadım koşan çocuklar gibi
Koşmak yürümek hayli hayaldi bana
Koklayamadım parkın çiçeklerini unuttum; hasrettim
artık tümden renklerine ve kokularına...
Gece gökteki yıldızlar çiçek olur bana
Gezerim tek tek gözlerimle
Koklarım gökteki kokmaz çiçekleri
Kopartmadan; el süremeden hiç bir tanesini

Gökyüzü yakın parklar yıldızlardan ıraktır daim
Budur yaşanmayan çocukluğum; budur halim
Koklarım gelmez kokusu yıldızlar benzer plastik çiçeklere
Elimde kolonya şişesi birkaç damla leylak kokusu var ancak
Güneş batıpda hüzün hüzün kaplanırsa içim büsbütün bütünüyle...
Gökyüzü kapanırsa bulutla eğer kesilirse yıldızlarla aramızdaki bitmez umutla...
Olmaz o zaman badısabahlar........
Atarım pencereden kolonya şişesini ne yazık parçalanacak....
Parçalansın; parlasın cam şişenin parçaları yıldız, yıldız,çiçek çiçek, leylak kokulu
Bulutların görmemi çok gördüğü yıldızların yere düştüğü misal...
Gökyüzü yakın parklar yıldızlardan ıraktır daim
Budur yaşanmayan çocukluğum; budur halim

Küçük odam var burada yaşanmadan geçen her güne idam var...

'