Özür diliyorum Şiiri - Burçin Çelik

dün gece uykumdan sıçrayarak uyandım
saçlarımdan yüzüme doğru düşen teri kolumla silip doğruldum
“çok şükür rüyaymış” dedikten sonra mutfağa doğru yavaşça ilerledim
ama rüya olmadığını biliyordum
yüzüme gerçeklerin attığı tokadı hissettim

sensiz kaçıncı gün bilmiyorum, kaçıncı mevsim
ayrılığımızdan sonra ufacık bir böceğe benzedim sanki
trafiğin hızlıca aktığı bir yolda karşıya geçmeye çalışan ufak, tuhaf bir böcek..
ezilip öleceğini bile bile…
belki de bu yüzden ismindeki harfleri verdim yüzüme konan tüm böceklere
her biri ölüp gidince sen de ölecektin belki
unutacaktım seni
bu hafızamdan seni silmeye çalıştığım bir kaç yoldan sadece biri

zamanı ve iki parmağımın arasında bana yoldaşlık eden sigarayı tutamıyorum artık
ben hiç bir şeyi durduramıyorum zaten
seni de durduramamıştım
hiç bir bok beceremiyorum
ama hiç bir şeyden de korkmuyorum
o kadar korkmuyorum ki
bir gün karşımda babamı görsem
çocukluğumu, büyük bir iştahla yediği o midesinden ellerimi sokarak çıkarırdım

tek başıma beynimin içinde olan eklem ağrılarını dindirmeye çalışıyorum
aslında tüm duvarların benimle konuştuğunu farkediyorum
sesimi duyuyorlar ve her duvarın içinde binlerce ceset olduğundan emin oluyorum
sabaha ulaşmaya çalıştığım gecelerden de yoruldum artık
içtiğim boş şişeler birbirine çarpar diye korkuyorum
sırf bu yüzden ayrı ayrı koyuyorum hepsini
benim yaşamak için inadım bitmiş sanıyorum

keşke hep çocuk kalsaydım
çocukken hiç bilmezdim ben
dipsiz uçurumlar ne demek
yıkılmak ne demek
ölmek ne demek
içinin çürümesi ne demek
bir urgan nasıl geçer boynuma çocukken hiç bilmezdim

gözlerimde bir parça uyku kırıntısı var
aynada bana öfkeyle bakan hallerinden özür diliyorum
yüzümde yaşayamadan ölen böceklerden
git gide sesi kısılan tüm kuşlardan
kokusuna doyamadığım papatyalardan
böyle bir vedayı layık gördüğüm için evimdeki kedimden
özür diliyorum
hadi ben, yeni bir rüya için uyuyayım…

Burçin Çelik