Özür Dilerim Şiiri - Cem Kamalı

Seni anlamadım hiç,
Sorun bendeydi, evet haklısın.
Bir duman sarar evimi,
Kemiklerimi kırıp ateşe atarım.
Gözlerinle görmesende canımı dişime takarım,
Seni kaybetmeye değil de,
Kendimi unuttuğuma yanarım.
Yalan mıydı onca sevgi dolu hatıra,
Kalbine giden yolları teğet geçiyorum.
Bu yüzden anlamadım seni biliyorum,
Kalbin sevmese de gözlerin gördü, seviyorum.
Bir hiç oldum artık dudaklarının nemli yerlerinde,
Adımı da unutmuşsun kalbimi bıraktığım o yerde.
Pişmanlık değil bu içimdeki, yokluğun bana ağır,
Şimdi nerede kiminlesin, bir ses ver şu dumanı dağıt!
Sen benden kopup gittin bilmediğim yerlere, yanarım,
Çaresizlik içine düşmüş, sokaklarca içen bir dilenci kadarım.
Şimdi söyle kadın, böyle mi gelmeliydi gelecek hatıralar?
Kapanmadan tekrardan mı açılacaktı bu bendeki sargılar?
Kalbim yokluğunu belki affeder ama,
Ne çare,
Geçmek bilmiyor varlığında açtığın bu yaralar..
(CMK)