Özür dilerim Şiiri - Halil İbrahim Bodur

Sevdaya küskün gönlümün suçlusu kim
Söyle
Sen mi
Yoksa kalbimi defalarca ateşe atan ben mi
Bir isim söyleyin
Bir yüz çizin ki içimdeki yangını
Bir yere kondurabileyim
İnanmayı marifet sandım
Sevmeyi erdem
Oysa bu dünyada sevgi
En pahalı yenilgiydi
İnandım
Hem de gözümü kırpmadan
İnsan biraz şüpheyi saklar kendine
Ben kalbimi bile saklayamadım

Herkes biraz aldı benden
Kimisi bir bakış
Kimisi bir yalan
Ama kimse geri vermedi
Benden kopardığını
Ne verdiysem eksildim
İçimden koptu sustuklarım
Beni ben yapan ne varsa
Toprağa karıştı senden sonra

Yoruldum
Bir daha tutunacak dalım yok
Her umut çürük çıktı
Her söz paslı bir bıçak gibi
Sırtıma saplandı
Sevmek dediğiniz şey
Bir savaşmış meğer
Silahsız çıktım meydana
Karşımdakiler hep yaralı rolünde
Ama bıçakları ceplerindeydi

Sevda dedikleri şey
Bir mezar taşıymış meğer
Fark etmeden
Adımı kendim kazımışım
Ruhumu içine gömmüşüm
Artık aynalara bakamıyorum
Çünkü gözlerimde
Kandırılmış bir çocuk duruyor
Kim büyüttü bu acıyı içimde
Kim öğretti bu kadar yakıcı sevdayı

Artık kimse masum değil gözümde
Ne gülüşler
Ne kal diyen dudaklar
Hepsi aynı suskunluğa çıkar
Hepsi aynı terk edişe
Sensin demek kolay
Benim demek ağır
Ama gerçek şu ki
Bu hikâyede
En büyük günah
Hâlâ sevmeyi hak eden
Bir kalbi
Yanlış bir yüreğe emanet etmekti

Suçlu arama artık
Çünkü bu hikâyede
Herkes suçlu
Ama en çok da
Hâlâ sevebilen
Bu aptal yürek
Ve en acısı
Ben seni kaybetmedim
Ben kendimi
Sende harcadım
Özür dilerim...