Özür Dilemek İstedim Şiiri - Vahap Özdemir

Bugün günlerden kalem kağıt
Kimse yok etrafında, yaz çocuk sövgüyle yaz
İki cümleyi bir araya getirmek seni bağlar bu yaşama yaz.
Sensin Azrail olup intiharı deneyen
Şarlatan olup ciddi olmaya çalışan
Aynanın karşısında hayat dersi bekleyen
Boş beyinlere sevgisizlik aşılayan sen.

Bu gece, kapı gıcırtısı okusun yazdıklarımı
Giydiğim asbab kirlenmiş, bilmem temizlemeyi
Aynaya bakmaya utanırım, gözlerimi görmekten
Kan ve çanak bir araya gelsin istemezdim bu densiz karmaşanın içinden
Yüreğim nasır oldu beyhude satırlar işlemekten
Sahipsiz değilim gerçi neye feryat ediyorum nedensiz yoruldum içten içe gerçekten.

İnsan olmak uğruna paralıyorsunuz kendinizi
Şeytanı içinizde barındırmak huy olmuş biliyorum
Nankörün sözüne güvenip yastığa yatmak neden soruyorum
Aklım uymaz yazıp yazmadıklarınıza, gönlüm ermez feryat figan davranışlarıma.

Kar taneleri gibiyim artık
Soğuk ve yavaş yavaş eriyorum
Size soğuk olduysam özür de diliyorum
Ben her gün kahrımdan ölmekten yoruluyorum
Nefretimsiniz hepiniz insancıklar
Nefretimsiniz ama seviyorum sizi, çünkü ayrı bir dünyadan yazıyorum bunu.

Çaresizliğim üzerinize çocuk gibi düşüyor affedin
Sağır duygularım çaresizliğime kulak verdi kendimde değilim
Küçük ellerimi gökyüzüne kaldırdım ve
Tanrım! Bu insanların ufacık bir yaraya merhem sürmesi beni kıskandırıyor
Yüreğim bunca insana mesken tutmuşken
Hey Tanrım! Bu nankör insanlar bunca şeye rağmen senin suçlu olduğunu düşünüyor biliyor musun!

Biliyorsun neyse'

Bunu yazarken dinlediğim kemanın notalarında ağlıyor yaşadıklarım
İçten içe hıçkırıklarım, kör bir kıyıda çırpınıyor bedenim
Işık yok Bayım.
Kurudum yaprak misali
Düştüm düşeceğim
Gözlerim kapandı bu yorgun tenimde
Bir kez söylüyorum
Bir gün gelecek ve üzdüğüm için özür dileyeceğim...