Özünü Mecnun Bil Şiiri - Yurdagül Özay

Girilmez benlikle gönül evine
Nefsini ateşle yak da öyle gel
Dost istersen eğer can bülbülüne
Gülzar ol gülleri tak da öyle gel

Dostun cemalinde ara Mevlâ’yı
Arayıp da durma çölde Leylâ’yı
Göreyim der isen güneşi ay’ı
Bulut ol göklere çık da öyle gel

Ne kul et kimseyi ne de efendin
Munis ol mecliste dinlensin pendin
Aramak istersen kendinde kendin
Mânâ deryasına ak da öyle gel

Aşka düşenlerin hali pek yaman
Lâkin sırrı bilen istemez aman
Yanmakta dilersen eğer ki derman
Gönül gözün ile bak da öyle gel

Bir gün bir hal olur kaftan biçilir
Ayrılık şerbeti o an içilir
İki kapıdan da aşkla geçilir
Gönül çilesini çek de öyle gel

Bom boş yaşamanın ne âlemi var
Dostta buldu Özay aşkı aşikâr
Gönül dergâhında kıldıysan karar
Cânı cânân için yak da öyle gel