Özünü kaybetmeden Şiiri - İbrahim Yılmaz

Yeryüzünü şekillendirirken ağaçlar
Özünü kaybetmeden büyür ulu çınarlar
Gökyüzünü kirletince nefesimiz
Doğanın özüne ağlar
Suların serinliğinde üşüyen kuşlar.

Açar dağlarımda palamut çiçeği
Korkma ellerini kanatmaz yaban gülleri
Sen kelebek rüyalarından uçarsın
Ve bir günbatımı hüznünde çoğalırsın.

Son trenin yolcusudur saydam duygularım
Penceremden sana akar denizin uğultusu
Tutsaklığını kalbinde saklarken gizlice
Alır seni rüyalarıma gecelerin en kuytusu.

İçimde ıpıssız bir deniz uzanır
Seni yalınayak bir akşam karşılar
Özünü kaybetmeden yavaşça büyür
Umuda özgürce koşan çocuklar.

Kozmos saatinden akar evrende zaman
Özünde sana döner yıldızlarda felek
Beni sana çeker gizemli bir gerçek
Bir kadının kalbinde gizlidir rüyaları
Seni bana anlatır bu aşkın dev aynaları.

Gözümün ucundan geçer yorgun akşam
Güneşin ziyasından fışkırır bilge zekam
Akar,senden bana bir damlanın deryasında
Tutuşan bir karanfilin simgesinde şarkılar
Aşka sığınır dualar, dost vefasında.

Yalansız bir şarkıdır mısralarda adın
Usulca iner odama, tarar saçlarımı
Özümden kopup gelen
Geceyi okşayan sen esrarlı kadın.

Sen bir akşam üstü gelirsin bana
Özünü ıslatan sessiz bir yağmurla
Deniz taşlarındaki armonik renkler
Mavi bir düşü gözlerinden öper
Kuşlar, ah kanatlarında seni taşıyan kuşlar
Bir romanın temasındaki gerçeği anlatır bana
Uykusuz bir gece gibi sağır duvar
Aşılmaz çitler örer baharla yaz arasına
Toprağa düşen bakir bir tohum
Özüne akan aşk gibidir yatağında
Kalbinden bir gül damlar mahcup akşamlara.

Özünü kaybetmemiş nesne gibi
Teselli ararsın mor menekşede
Sonsuz bir gerçek gibi taşırım seni
Göğsümde kabaran her nefesimde.

Akşamın hicranında renkler ağlarken
Bu son perdenin çırpınışlarıdır kabaran
Erken çekilen gölgelerle solan,
Bir güz vedasıydı zamanda aşkın hüznü
Sen hangi siyah gecede gizlersin
Aşkın ufkunda açan son kızıl gülü.

Gözler özden bakar sana
Kirletmeden eşyaları
Güneş özden doğar sana
Isıtırken başakları
Aşk seni anlatır bana
Seyrederken yıldızları.

AKÇAY-ŞUBAT – 2008