Özünü Bilmeyen Tırtıl Şiiri - Sinan Bayram

Bir yaprağın ucunda uyandım bu sabah,
gökyüzü, bilmediğim bir dilde sessizdi.
Ben kimim dedim, sesim yankılandı —
bir tırtıl kadar kırılgan, bir rüya kadar gizliydi.

Kabuğumdan taşan bir sızı var içimde,
her renk bana aitmiş gibi, hiçbirine tam değilim.
Bir dönüşüm çağrısı fısıldıyor damarlarımda,
ama kanat nedir, bilmiyorum henüz ben.

Kendimden geçiyorum,
her yaprakta biraz, her susuşta daha çok.
Kendime yabancıyım,
bir gövdeye sığmayan ruhun sancısıyım belki de.

Rüzgâr “unut” diyor,
toprak “hatırla.”
Ben ikisinin arasında kalmış bir duayım,
henüz duaya dönüşememiş bir fısıltı.

Bir gün, belki,
kabuğum yarılır —
ve içimden kim olduğumu bilmeyen bir ışık çıkar.
O zaman anlarım:
özünü bilmeyen tırtıl da,
bir gün kelebeğe dönüşür.

Ama o gün gelene dek,
her düşüşümde yeniden soracağım kendime:
“Ben kimim?”
Belki de cevap,
rüzgârın bile taşıyamadığı kadar hafif bir kanattır.

Sinan Bayram