Özüne dönüş Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Vazgeç herkesi hoşnut etmekten,
Rüzgâr tüm dalları okşayamaz,
Gökyüzü bulut taşır, ama her damla
Toprağı aynı anda ıslatamaz.

Başka baharlara yaslanıp beklemek,
Kendi mevsimini unutmaktır,
Her çiçek kendi köklerinden açar,
Başka dallarda durulamaz, solunamaz.

Çekinme hayır demekten artık,
Eğilme eğrilmiş doğrulara,
Vicdanın pusulan, yüreğin haritadır,
Doğru yolda yürüyen yanılmaz, kaybolmaz.

Kendine kötü söz etme sakın,
Gölgeler bile kaçar, inanmazsan,
Her kelime yankılanır ruhunda,
Sevgiyle bak, sevgiyle anla.

Uğraşma hükmedemediğin rüzgârla,
Denizler dalgalanır kendi meşrebince,
Savrulsun yapraklar gittiği yere,
Bırak kırılan dallar kalabilir geride.

Takılma düşüren, düşülen yerlere,
Her taş, her diken bir hatıradır,
Kendi yolunda yürürken daima,
Her yara aslında bir zaferdir.

Güvenme bir daha yüzü çift olana,
Maskelerin ardı hep karanlık,
Aydınlık, samimiyetten doğar,
Sevgisiz gönüller hep bulanıktır.

Zorlama kimseyi seninle kalmaya,
Sevmek, rüzgâr gibi özgürdür,
Kendi yüreğinde kök salmayan sevda,
Son nefeste bile seni güldürmezdir.

Vazgeçme hayallerinden bir an bile,
Onlar ruhunun sessiz dualarıdır,
Her yıldız bir düş, her düş bir umut,
Sana fısıldar karanlık gecelerde.

Değer ver kendine, ellerinle sar,
Sevgi, önce kendi kalbinde başlar,
Her yeni gün, bir lütuf, bir armağan,
Kendinle barış huzurun eşiğidir.

Her adımda bir yol çizersin,
Her anında bir dünya inşa edersin,
Sen kendinsin, eşsiz bir cevher,
Gözlerindeki ışıkla yeniden seversin.

Ve unutma, her nefes bir başlangıç,
Her sabah, umudun yeni bir sayfası,
Kendi hikâyeni yazmaktan korkma,
Senin ellerinde hayatın kalemi, ilhamı.