Özünde Kaybolmuşum Şiiri - Bahattin Tonbul

Gözlerine bakarken,aşkın ile yoğruldum
Uçsuz bucaksız yerde mecnun gibi olmuşum
Sevdana sarılırken,senin için doğruldum
Kaybedersem yar seni,ölmeden yok olmuşum

Karanlık geceleri,gündüzüme sen kattın
İkimizin aşkını,yıldızlara sen attın
Yeter artık bu dünya,beni gerçek aldattın
Kaybolsan da sensiz ben,yaşarken yok olmuşum

Yarattığın dünyanın esiri ben olmuşum
Gökyüzünde ararken sanki yerde bulmuşum
Acıların içinde,yanıp da kavrulmuşum
Sen olmazsan inan ben,yaşarken kaybolmuşum

Bu alemde durmazsan,güneş sensiz doğmuyor
Rüzgarın esintisi,hayalimi boğmuyor
Ansız geçen günlerim,yüreğimde soğmuyor
Kaybedersen beni yar,toprakta yok olmuşum

Dudağıma baksana,aşkına doyamadım
Sana olan gönlümü,ayrıca koyamadım
Özleminle yanarken,ruhundan soyamadım
Kaybedersen beni yar,yaşarken yok olmuşum

Baksana anılarda,resimlerin duruyor
O an hatırlandıkça,içerimi buruyor
Söylediğin şarkılar kulağımda çınlıyor
Yok edersen yar beni,özünde kaybolmuşum
Bahattin Tonbul
24.10.2010