Özünde Şiiri - İbrahim Yay

Bence parçalanmış insanlar en güzel gülenlerdir...
Hayatta ne kadar acı çekse de aksine inat edenlerdir.
Kendini gizlemeye, korumaya çalışır istemeden,
Hepsi normal, saklamaya çalıştığı güzelliğindendir.

Bir bakıyorum elmacık kemiklerine kadar zorlar,
O yanaklarındaki çizgiler ile maskesini tamamlar.
Farklı bir yüzü olduğundan değil aslında davranışı,
Sadece yaşadıklarının acı sonuçlarını saklar.

Bakışları düşünceli, kendi kendine değil, bize karşı.
Zannettiğimden, hakettiğimden belki de daha fazlası.
Kibiri yumuşacık özgüveninden yoğurulmuş bir hamur,
Yapsan yapsan, yaksan bile sonunda poğaça çıkar. :)

Bağlayamadım belki, kafiyeler anlatmaz her şeyi;
Anlatılması gereken anlatılacak olan oldukça zorlar.
Bekledikçe tadına daha da varıyorsun sabrının,
Sabrettikçe de utanacağını düşündüğüm bir kişi...