Özün İfşası Şiiri - Hüseyin Turhal

Boş yere dolanma, ey garip derviş,
Aradığın nîmet, özünde durur.
Yedi iklim gezsen de bulamazsın,
Hakka giden yollar, gözünde durur.

Kendini tanı ki, sırdır bu makam,
Senden gelir, sana döner bu hece.
Vahdetin nûrunu görmezsen eğer,
Gönlün zindan kalır, karanlık gece.

Ne mescitte ara, ne dergâhta bekle,
Hak seninle, her dem, her an, her lahza.
Aklını, fikrini dışarıdan çekle,
"Ene’l-Hak" sırrının mânâsı sendedir.

Nefsin perdesini kaldırsan bir an,
Görürsün âlemin cemâlin sende.
Fenâda kaybolup, bakî olursun,
Yârin vuslatının kemâli sendedir.

TURHAL’ım der, bu sözüm bir işarettir,
Deryayı görmezsen, damla neylesin?
Kendini bil ki, O’nu bulursun,
Cümlenin fermanı, hikmeti sendedir.