Özün Belirme Çağı Şiiri - Günay Özdeniz

Şimdi, mutlu dünlerle mutlu yarınlar bağı,
Göz kırpışı birliğe, son buluşun nifakın.
Kabukların açılıp, özün belirme çağı;
Düşüşü yükseklerden, çıkardığı şakşakın…

Korku yüreklerinde tükenmez sancı veren,
Sokaklarda yaygara giderken son çırpınış.
Salyalar saçtı gene üstüne kanat geren,
Öfke, öğrenilmesi, başlayınca kırpınış.

Bir bütün Anadolu, kenetlenmiş tek yürek,
Açılmış eller, yurdu imara talip.
Sis dağıldı ufuktan güneşi görmek gerek,
Fikir içinde fikre gebe kafalar galip.

Oyunları bozuldu çağ ardından gelen ses,
Silkinince arınır yamalardan töremiz.
Bil ki, bize zehirdir, biz de olmayan nefes;
Benliğini bulacak terimizde yöremiz…