Özümüze Saldırdılar Şiiri - Kemal Polat

Çok çaba harcıyorlar çok…
Öz benliklerimizin değişmesi için.
Çünkü öze bağlıydı sözlerin, erdemlerin değişmesi.
Özünü kaybeden, sözünü de, us ve erdemi de kaybederdi.
Acılar, matemler olmalıydı hep,
Egemenin yaptığı hesaba göre;
Gerekiyorsa mazlumlar da vurulmalıydı!
Cesaretler kırılmalı, dirençler çamaşırlar gibi burulmalıydı.
Aşk, sevgi, sevinmek neydi ki?
Ne işlerine yarardı sıcacık öpüşler, sıradan insanların?
Nelerine yetmezdi egemeninkini seyretmek ve de;
Toprak damlar altında ölüm sessizliğine bürünmek.

Uyumasaydık, aklımızı da bindirmeseydik bir salaş gemiye,
Sürekli hayıflanmasaydık malsız, mülksüz oluşumuza,
Yaşam ve ölüm denen gerçeğin var olduğunu düşünerek,
Sürekli ağlamasaydık kayıplarımızın ve ölenlerin arkasından.
Her canlıya lazım olan dünya nimetlerinin,
Bize de lazım olduğunu anlayıp öğrenseydik kararınca
Sorgulasaydık, tadını her taamın hak ve kuralınca
Bir lokma bir hırkaya talimleri reddetseydik;
Hakkımız olana razı olup, onu ısrarla isteseydik,
Derme çatma, tek odalı toprak damlarda
Ne zaman geleceği belli olmayan,
Bir ışık,bir rüzgar, uzanacak bir eli beklemezdik.

Bir de bakarsın, ana - baba, kardeş, eş – dost,
Bitirmişler zamanı, defteri kapatıp gitmişler,
Her şeyin zamanında yapılması gerekirken
Yitirdiğin onca zaman sonunda;
Uyansan neye yarar ki, seni uyuşturan uykulardan,
Egemenin küheylan atı, Üsküdar’ı çoktan geçmiş!
İstediğin kadar sayıkla, düşün dur ah - vahlar la,
Geçip giden zamanı ve de kaybedilen her şeyi
Bir daha kazanamaz, asla eline geçiremezsin
Bu ölümcül kahır yüklü atalet’ten
Güneş, ay, bütün yıldızlar, ışıklarını esirgerler!
Hiç kimseye kusur bulma, aklın gereği yapılmadığından
Artık çaresizsin ve de tek başınasın,
Sendeki kahredici dinamizmi seferber etmeden
Asla kurtulamazsın bu kahrolası viranelikten.