Özüme Yolculuk Şiiri - Nesibe Zeynep Yahşi

Mülteci olarak geldiğimi düşündüğüm bu alemde,
Yaradanıma iltica ettim.

İlk defa uçacak bir güvercin gibi, önce kanatlarım bantlandı.
Uçup kaçmaya meyilli taraflarım ,
Açlıkla sınandı.

Çevreyi algılama ve tanıma sürecim,
Fikirlerimin zikre dönüşmesi ile boyandı.

Zamanla bantlar ayaklarıma pranga,
Boyalar gözlerime perde oldu.

Açlık korkusu ile uçmak hayal,
Yaşamak zindan oldu.

Hastalık pençesinde tir tir titrerken,
Hallerime Ümit bulma peşinde,
tek kanatla çıktım bu yola.

Yolda rehberim sevincim oldu.
Korkularım ümitle doldu…

Prangalar, boyalar, korkular
Bu yolda ip uçlarım oldu.

Meğer İki kanatla uçarmış kuşlar.
Bir kanadında korku,
diğer kanadında ümitle

Doğru zaman geldiğinde,
Uygun koşullarda uçarmış kuşlar.

Uçuş eğitiminden önce,
Ön hazırlık için gerekirmiş bantlar.

İlk uçuşunda aç olan güvercin ,
O açlıkla dönermiş başladığı noktaya.

Gittiği gibi bakmaz, dönüşmüş,
yenilenmiş bir halde konarmış.

Ve artık her haline Sevgiyle ,
muhabbetle bakarmış.

Zenginliğin , özgürlüğün,
sonsuzluğun içinde olduğunu,

Ümit diye çıktığı yolda ,
Derdine derman olanları kendinde bulmuş.

Bakışı dar olan hallerimin rehberi ,
Bir cesaretle çıktığım bu açlık yolunda kuş bakışı olmuş.