Özüme Yabancı Şiiri - Suna Doğanay

Her gittiğimde,
Yabancı kalıyorum doğduğum yerlere.
Yüreğim sessizce bölünüyor aniden.
Yorgun bir ateş böceği, yaprakları ışıtıyor
Sesini, düşlerimle avutuyorum gecelerin.
Bir de köye dön diyorsun.
Ama nasıl?
Adetlerini bile unuttum.
Ben artık oralı değilim ki!

Oysa her gidişimde,
Bir çocuk gibiyim, sevinçli ama biraz hayali.
Varışımda anlaşılmaz oluyorum.
Hoş geliyor uzaktan uzağa.
Gülün kokusu, davulun sağır sesi.
Nasıl söylesem bilmem ki!
Hatta geçmişin soluk nefesi.
Dikenleri olmasa gümbürtünün.

Bütün yıldızları sönüyor ruhumun,
İki kültür arası.
Kıskıvrak sıkışıyor özlemlerim.
Tıpkı bir zanlı gibi, küsüyorum.
Hasrete küsüyorum, beyaza, pembeye, maviye..
İsyanları oynuyor gölgelerim.
Kaptırmışım bir kere anahtarını
Kaptırmışım özgürlüğümün,
Medeniyet denen devasa canavara.

Çekiliyor her biri mısraların.
Kelimelere doğru, özüme yakın.
Gidiyorum, yabancı ruhum.
Gidiyorum, ne ben eski ben,
Ne doğduğum yer eski.
Ne de yok ettiğim adetler kalmış,
Bıraktığım gemilerde.

Dön diyorsun denizde yüzen balığa.
Dön diyorsun..dön diyorsun,
Uçan kuşa, ağaçların yansılarına.
Yolun yarısını geçtikten sonra.
Söyle!
Gökyüzüne düşsem, ağaçlarında gecelesem,
Uçsam semalarında mavi bir ırmağın,
Zaman döner mi özüme?

Suna Doğanay