Özüm de Söyleyemediklerim

Ahengi bozuk bir yolcuyum bu alemin içinde. Gömleğimdeki lekeleri sökecek bir kudret yok.
Kat kat giydirilmiş urbalar, kimliğimi yok etmeye çalışsa da.
Ben içimde bir deme tabi yaşıyorum.
Neler söyleyip, neleri duyduğumun önemini yitirmişim.
Özüm de söylemediklerim, duyurulmayanların torundayım.

Nice söz söylenir bir derdi anlatmaya,
Onca suskunluklarım içinde kaybolduğumuzu göremeden.
Tükenmez sandığın ruh-i sıkıntıların,
Farkında olmadan bedeni tükettiğini bilmeden.
Çareler aradıkça, koştuğun maratonda tek olduğunu görürsün.

Bir kemanenin acı sesine, tonlarca ağırlığa sebep olan fikirlerini yüklersin.
Her mızrap atışında, tutulursun.
Pençelerini geçirmek istersin, kendine daldıkça döşüne bağlamanın.
İnsanın kendiyle kavgasıdır bu.
Ve hiç bir kazananı olmayacaktır sonunda, Azrailden başka.

Saçlarında bir iki tel beyazlık göreceksin.
Neden buraya kadar geldiğini düşünerek,
Bir kaç tel daha çoğaltacaksın.
Etinden, kemiğini ayırır gibi sızılara tabi olacaksın.
Bakıp bakıp durduğun boş nesneler,
Farklı manalara bürünecek.
Hiç biri geçmeyecek oysa.
İçinden geçip giderken bağzı şeyler.
Sıratta mıyım diye bastığın yerleri yoklayacaksın.

Göç etmek isteyerek bu dünyadan,
Geri getiremeyeceğin tüm anılara dalıp,
Acısudan bir kadeh daha tüketeceksin.
Sonra izmaritine kadar çekip sigaranı,
Sabaha dayanmış saatin farkına varıp,
Yarı ölüm haline geçiceksin.

Tel, tahtaya dil oldu mu,
Dilini yutup, dinleyeceksin.
Mırıldanarak tüm geçmiş dertlerini.