Özüm Ağlıyor Şiiri - Yavuz Değirmenci

Gönül bahçem buz tuttu,esiyor serin serin,
Hicranımla dağlanan canda özüm ağlıyor…
Yüreğime ok vurdun,sızlatır derin derin,
Aşk oduyla harlanan,kalpte közüm ağlıyor…

Senle dolu düşlerim,yanarım buram buram
Kayboldu gülüşlerim, uykular oldu haram
Nice sene eskittim, hala kanıyor yaram
Takvimin yaprağına bakan gözüm ağlıyor

Hasretin baharımı boran, Kış’a çevirdi
Hayatımın çarkını kırıp boşa çevirdi
Oklayıp kanadımı kırık kuşa çevirdi
Yokuşlardan vazgeçtim artık düzüm ağlıyor

Sinemdeki sırların, görünmeyen harı var
Yüreğim köze döndü, ayrılığın koru var
Hançerlenmiş sinemin hiç bitmeyen zarı var
Attığına bakmayın kalpte sızım ağlıyor

Geceler artık küskün Yavuz’u uyutmuyor
Elimde sazım suskun,akordunu tutmuyor
Türküler etmez teskin, gönlümü avutmuyor
Namelerim ah çeker, dilde sözüm ağlıyor