Künyesi kimsesiz
Bir yalnızlık
Rengini buldu geceden
Uyandı düş TANRILARI
Seni sevince ben
...........................
...Ve sustu söylencesi
Yüzünde duran ağrı
Ellerine bulaştı
Ordanda yeryüzüne
Oysa sesi inciydi
İlk unuttuğu ağlayışıydı
İklimi çöl
Ki
Gülmeye yabancıl
Dokunsam kusacaktı
Tüm serüvenini
İğreti yaşamdan
Hayatı yorumsuz ezberleyecekti
Büyük harflerle
Ömrünün kıyısında
Bir tetik bir kurşun
Bir gece bir uçurum
Düş görümlük kaçıştı
Kendi içine
Unutacaktı...
Teninde tonlarca isyan
Her gün bir yerlerini
Söküp atacaktı
Gri bir bekleyiş
Dünden bugüne
Ömrünün en güzel türküsünü
Söylemek için
Dünü yakacaktı...
Ben bugün
Dün yarın ve sonrası
Sesimde ses bulan güncesi
Ve iklimi mavi açan
Bir yorgun bahardı elleri
Avuçlarında öptüm hayatı
Bir can bir nefes
Bir yaşam düştü külüme...
Şimdi seni
Rüzgarında gizlenmiş mayın
Tenimde infilak gibi sevmeliyim...
Cumali ÇorbacıKayıt Tarihi : 25.5.2004 22:48:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!