Özrüm Sanat Şiiri - Efecan Kıymaz

Bilmiyorlar benim özrümü, özümü,
Özrümdür sanat kararttı gözümü.
Benim için her şey sanat, sevdiğim kız sanat,
Sevdiklerim sanat.
Sebebi sanat, ah şu normale dönemeyişler,
Aklım bir hapishane benim, önemli odalarına çıkan yollar sanat.
Ve yine boğazımdan geçen lokma sanat benim,
Öyle olmalı ki söz olup mideme dizeleniyor.
Hayal gücüm sanat benim,
Karlı dağlara yansımayan kızıl bulutlar sanat,
Kolum bacağım, ağzım yüzüm noksan değil, özrüm sanat.

Çünkü bedeli hayat oldu...
Nefes al, nefes ver,
Nefes al, nefes ver.
Çaresiz ruhların gittiği yerden izledim ekranımı,
Sapık bir hayalet gibi elimi kolumu dikizledim.
Gerçek bir hissiyatım yoktu yaşayışımda,
Sanatın emriyle bana yaşatılanların ağırlığını izledim.
Nefes al, nefes ver,
Nefes al, nefes ver.
Demir vücut kelepir akılla öldü gençliğim,
Mühim olan yazmaksa bedenin yitip gider.

Şarkıları gerçekten anlayarak dinlemeye başlarsın,
Hani farkedersin ya cebine giren para pul boşunadır,
Karnın doysa bir sonraki adımın şükrettiğini yazmaktır.
Fani sıkıntılardan ayrı senin gayen sanattır,
Çünkü bedelini ruhunu satarak ödemişsindir gençliğinde,
Gerçekten yazmaya başlamışsındır her şey bittiğinde.

Çünkü her zaman bedeli iyi ya da kötü
Yaşanmışlıklar olur sanatın,
Nefes al, nefes ver,
Nefes al, nefes ver.
Sakin kal, göğüs ger.

Biter hayatın şiirlerinde ama yine de yaşarsın,
Hayatının aşkı koynundadır, sevdiklerin yanındadır.
Ruhun çaresiz ruhların hapishanesinde yaşar,
Bacağında prangalarla bir beden Dünya'da esir kalır.
Bir şiir için ruhunu sattığında:
Bedenin on dokuz yaşında, ruhun altmış yaşındadır.
Nefes al, nefes ver,
Sanat al, hayat ver.