Özrü Kabahatinden Şiiri - Fahri Bulut

ÖZRÜ KABAHATİNDEN
Özrü kabahatinden, çok olursa insanın,
Dostuna hata yapar, izleyin yakın tanın.
O kişiyle bir güne, sohbet istemez canın,
Göz ucu ile selam, verir eker gidersin.

Hem kel hem fodul olur, mecliste söz dinlemez,
Hep ben bir bilenim der, bilmediğini bilmez.
Kendisinden bilgeyi kıskanır, asla sevmez,
Masasında duramaz, erir çeker gidersin.

Yaşına hürmet eden, anlamaz mağrurlanır,
Bu zat benden korkuyor, bilgime muhtaç sanır.
Ne ariftir ne kamil, renkten renge boyanır,
Tahammül edemezsin, yürür döker gidersin.

Bir yere baş olmuşsa, böbürlenir övünür,
Üstlerimi dövdüm der, tepinir ve dövünür.
Alayla onaylarsın, çocuk gibi sevinir,
Yanında kalamazsın, görür çöker gidersin.

Rızazade, bunları tanıyan da acıdım,
Ekşi erik yer gibi, midem yandı sancıdım.
Günler geçer bu kişi, bana dost olur sandım,
Baktım ki dostluk uzak, gerir bezer gidersin.
14 ARALIK 2009
FAHRİ BULUT RIZAZADE