Öznur Artık Üşümeyecek Şiiri - Yorumlar

İlk depremin acısı daha tazecikken ikincisiyle sarsıldı Van. Analar, babalar çocuklarını, çocuklar analarını, babalarını, kardeşlerini yitirdiler. Tüm bunların acısı yetmiyormuş gibi ardından soğukla yüzleştiler. Yaşamak için mücadele artık doğaya direnmekten geçiyordu. Ne bir çadır var ne de uzanan bir yardım eli. Devlet hem var hiç yok. Çırpınışlar nafile. Karın soğu dövüyor tertemiz yürekli çocukların bedenlerini. Çocuklar aç, çocuklar hasta. Üşümekteyken soğuk çadırlara bir ateş düştü. Isıtmadı bu ateş, yaktı, kül eyledi, savurdu küçücük bedenleri. Isıtmadı bu ateş bizleri, ısıtmadı Van’lı çocukları. 3 çocuğumuzu ısıtamadık ama yaktık. Ah! Van. Yeter mi sana bunca acı? Yeter mi sana bunca can? Yetmedi.
Aldı aramızdan Öznur’u. Soğuk, ishal, yetersiz beslenme. Altı yaşında bir çocuktu Öznur. Narin bedeni dayanamadı soğuğa ve açlığa. Mutlu ol çocuk gittiğin yerde hiç üşümeyeceksin. Devlet hem var ama hiç yok...