Özneye Ulaşmak Için Bir Kazı Çalışması

Ruhuma dolan nefeslerin akıbetine
Şerh düşmemi bekleyen ahlardan
Çeker söz elini eteğini
Acizliğim
Zihin dolusu mazerete mıhlar anımı
Ağrısı duyulmaya başlar iftiraya uğrayan nasibin
Dayalı döşeli vuslatlardan sorumluydu oysaki
Yüzü hep ak hep güleç
Apaçık bekleyenim bir yerlerinde
Bir parça avuntu gerek

Hayatın çalkantılı yüzüne
Manzaramı çizmek için zaman bereketsiz
Dramı yaşamak istersem cömert
Yanıbaşımda
Kaç inatçı nazlı tohum büyüdü
Isıtmak için titreyen şubatlar geçti
Başlatmak için tükenen aralıklar
Onulmaz zevkler kaldı geride
Çalan her müzik aletinin
İniltisini taşıdığı sanısına kapılırım

Yerin göğün değişip duran rengini
Ezanın çanla gezindiği bahçelerde
Toprağa fısıldamaya başladı mayıs
Karacadağ’ın etekleri hazır
Kirazlar allanmaya razı Rişmil’de
Taş ayazlıklardan bakarım dört bir yanına
Kadim geleneğimize bağlı kalıp
Üstüne kendi gölgemi düşürmeden

Taşıdığı duygulardan ilk vazgeçendir tebessüm
Acının üstünü eğreti örtmekten yorgun
Hangi gamzenin daveti işe yarar şimdi
Hangi yedinin
Hangi kırk birin kerameti yol açar gelişine
Dicle’nin yüzünden
Kızılakbabaların peşine takılır gülüşüm
Bağdat’a,Basra’ya,Kufe'ye taşınır belki

Dar eğri büğrü yollarda
Buyurgan olamazsın
Kendinden başka çıplaklığa
Ciğerlerine dolmuş öfke
Ağzından çıkar burnundan çekilir tekrar
Tiranlaşır
Tutsak coğrafyalar gibi
Öznesini feda etmemek için
Kırk gün
Tufan boğar, tüm dokunulmazlarını
Yaşlanmış kabullerini
Kırk gün
Çöle döner düşün
Kum gibi dökülür serap gözlerinden
İçimde
Öldürdüğüm çocuklardan kalma büyümemişlik
Fısıldar durur
İnsan kendi derinliğinde duyar
Ve yalnızlaşır
Hayatın lekeli ve yalancı yüzüne asileşince

Ahh Tanrım,emanetin
Emanetin,zamanın nesnesi olmaya ne kadar yakın
Oysa ilminin gölgesi hiç düşmedi iradeye

Feyza