Öznem Şiiri - Sevgi Gül İlkan

Kalbimin kulağını çekiyor bahar.
Eylüle gitmişim
Yapraklar dolusu hüzün içmişim
Zamana sorup
Bir beni, bir onu bulup
Hayatta duramayacak halde gelmişim
Gözyaşıma sızıp
Yanına kadar sayıklamışım.
Oysaki daha dün
Kalbime bir gül iliştirmiş
Ateş sıcaklığında, gül soğukluğunda
Gülün yapraklarını
Yağmurla buluşturup, güneşle buluşturup
Aşkın şarabını kurup, canıma karıştırmış
Sevgili, ey sevgili! deyip
Secdeye kapanmışım
Doksan dokuz kez tevekkül edip
Merhemine şükür çekmişim.
Daha dün
Yüzümde güneşi doğurmuşum
Beyazlar içindeki kalbimi
Ateş sıcaklığında, gül soğukluğundaki
Yazın kucağına koymuşum
Sesimde kuşların türküsünü dinleyip
Başımı yastığa koymuşum
Sol yanıma yatıp
Kendime sarılmışım
Yüzüme örtülmüş yüzüm
Uyanıp aynaya baktığımda
Kendimi bir bütün görmüşüm
Allah'ım, sen nasıl bir aşksın!
Ruhumu getirmişsin!.. deyip
Gözyaşımı secdeye indirmişim.
Öyleyse niye gittim Eylül'e?
Yoksa ben veda mı ettim
Can çekişmeye?

Kalbim uslanmaz bir çocuk; lakin bahar da asi çıktı, hükmediyor...