Özne Şiiri - Yusuf Bulut 4

Kulaklarında bir ses var öznenin
Varlığı kesin değil henüz.
Boğazında bir düğüm. Hiç de eksik kalmaz bu durumdan.
Hemen yanında vişne çürüğü, çatısı sacdan yapılmış ıssız bir ev.
Ona arkadaşlık eden, rüzgarda düzensizce sallanan, yörüngesi belirsiz kuru otlar...
Bir de rutubet kokusu.
İşte tüm bunlar yetiyor özneye sorgulamak ve yargılamak için.
Kimyasını sorguluyor cahilce özne.
"Nedir" diyor bilgeye. "Nedir bu kimyanın özü?"
"Bunca düşünce ve tesiri ruhuma saatli bomba gibi bırakıp kaçan kimdir?" diyor bilgeye
Sesler bir anda artmaya başlıyor kafasının içinde. Meclisin koltuklarından küfürler ve tükürükler yağıyor adeta özneye.
Bağırışmalardan ve kuru kalabalıktan başka bir ses yok...
Bu kadar şey bilmek ve hissetmek acıdan başka bir şey vermiyor ona.
Halbuki daha az önce kendini cahil olarak nitelendirmişti.
Tekrar soruyor özne:
"Ey bilge! Sadece etten ve kemikten mı ibaret bu vücut?"
Yine net bir cevap yok...
Acımasız insanoğlu ona acıyarak bakıyor.
Bu kez susuyor özne.
Sevmek ve sevilmek de yetmiyor. Her şeyin mutlak sonunun olduğunu anlıyor.
Sonra bir lahza kuru toprağa dalıyor nemli gözleri.
"Nice kan pıhtısı yatıyor toprak altında" diyor kendi kendine
Her şeyden bir parça tatmak istiyor. Her gördüğü gülü koparmaya çalışıyor özne. Bir tanecik dal arıyor adete hiçliğin karanlığında
Ah sefil ve cahil özne!
Bilinmeyeni tadan ruh, dahasını istiyor. Her zaman daha fazlasını, daha fazlasını, daha fazlasını...
Sonra kafasını kaldırıp, yıldızlara bakıyor özne umutsuzca ve somurtgan bir şekilde.
Son kez soruyor bilgeye: Ben miyim bu acımasız görevi üstlenen, ben miyim tüm insanlığın yükünü taşıyan?
İşte şimdi tek bir ses geliyor.
O da bilgenin tam kendisi!
"Evet" diyor bilge. "Tüm yükü taşıyan yalnızca sensin."