Özlüyormuyuz? Şiiri - Şahin Tokmak

Eskiden sermaye idi
Onlarla övünülür, onlar sevilirdi.
Maddeten yoksuldu.
Ama manen dünyanın en mesut insanları onlardı.
Yavan ekmek, patiska göynek, çaput fistan.
Saygı vardı. Sevgi vardı.
Büyük-küçük, erkek- kadın, çocuk- genç
Özde büyüklere saygı.
Zamanda değişti. İnsanlarda...
Yoksulluk, maddeten zenginliğe yol aldı.
İnsanlar yavan ekmekten, katıklı ekmeğe kavuştu.
Yavan ekmeğin; sadeliği, insanlığı gitti.
Yerine.
Katıklı ekmeğin çeşitliliği girdi.
Hayat "sade iken" renklendi.
Aile hep bir arada iken; Dağıldı, küçük aileler oluştu.
Parçalanan aileler. Geçim derdine düştü.
İhtiyaç bir iken, yüz oldu.
İnsanlar bu ihtiyaçların peşinden koşacağım diye,
Saralıp soldu.
Rızık azdı, sade idi. Saygı sevgi özdü. içtendi.
Rızık bollaştı. İnsanlarda nefsinin esiri oldu.
Horlaştı...
Ne büyük ne küçük kaldı.
Ne oldum delisi oldu.
Hayat şartları diyorlar.
Sonra şikayet ediyorlar.
Geçim sıkıntısı, mutsuzluk, doyumsuzluk.
Geçmişin yavan ekmeği, soğan ekmeği.
"Değmeli" bugünün böreğine, baklavasına.
Çok mu? istediğimiz.
İnsanlar yine birbirine karşı sevgi saygı ile dolsun.
Her şeyde huzur bulsun.
Neyse diyelim.