Özlüyor İnsan... Şiiri - Mustafa Zeybek

Bir anne özlemi çekercesine,
Özlüyor insan.
Özlemem dediği kadar özlüyor.

Zamana bırakıp geçer dediği kadar,
Ben özlemem dediği kadar özlüyor.

Bıktıkça bağlanıyor insan,
En umutsuz anında fetih oluyor.
Kayıp olan yılları kadar değil,
Kayıp olmayan yılları kadar özlüyor.

Özlüyor işte insan...
En sonsuz geceler kadar.
Yoldaşı terk edilmiş rıhtımlar,
Sırdaşı yıldızlar oluyor;
Ve özlüyor insan.

Aşk kadar özlemiyor,
Sevgisi kadar özlüyor insan,
Sevebilmişliği kadar!