Özlüyor İnsan Şiiri - Niğmetullah Uçar

ÖZLÜYOR İNSAN

Güvenecek bir dost bulamayınca
Kedere dalıyor gülmüyor insan
Çevresiyle mutlu olamayınca
Yaşanan hayata küsüyor insan

Sevdikleri onu ihmal edince
Hayal kırıklığı başa gelince
Kalbi duygulara zarar verince
Kahrolup şaşkına dönüyor insan

Sahte sevgileri gördüğü zaman
Onu incitiyor sahtekar olan
Kalmıyor kalpte aşk dizlerde derman
Ağustos ayında üşüyor insan

Dostun attığı gül ok olur vurur
Gönül bağındaki dereler kurur
Saman ilerlemez saatler durur
Yükseklerden yere düşüyor insan

Güvenme insana ölür denir de
Ölmeden boşluğa bırakır yerde
Gerçek sevgi yokmuş boş gönüllerde
Hakiki dostluğu özlüyor insan

Makam kazananlar kalp kazanmaz sa
Mutluluk veremez mutlu olmaz sa
Seven sevgisine cevap almaz sa
Böyle acı acı söylüyor insan

Gönüle girerse hak etmeyenler
Gönül sahibini çok pişman eder
Değersize değer verirse eğer
Ters bir muamele görüyor insan

Niğmetullah neden anlamıyorsun
Yüzüne güleni dost sanıyorsun
Sonra pişman olup kahroluyorsun
Menfaati varsa övüyor insan

Niğmetullah UÇAR
Çetmi
21.08.2007