Özleyiş Şiiri - Nergiz Kartal

Yine yangınlarda yüreğim
Yine suskun,yine dağınık
Ve yine ağlamaklı...
Çocuk olmayı özlüyorum şu günlerde
Elimde hiç olmayan uçurtmam
Maviliklerde gezmeyi özlüyorum.
Kucağımda hiç benim olmayan bebeğim
bebeğime elbiseler dikmeyi
Uçurtmamım kopan kuyruğunu tamir etmeyi özlüyorum
Koşmalıyım diyorum çocukça
Koşup düşmeliyim dizlerim paramparça
Ve ağlamalıyım
Evet ben çocuklar gibi masum ve hür
ağlamayı özlüyorum
...
koşuyor yüreğim bilinmezlere doğru
Yine dargın,yine kederli
ve yine çaresiz...
Etrafımda dünyanın bütün çiçekleri
Ama ben leylakları,nergisleri
yasemenleri,ortancaları
dağlarımda mor menekşeleri özlüyorum.
Yeşili,kırmızıyı,maviyi,sarıyı
Ben çiçeklerimden de öte renklerini
Kokularını,özgürlüklerini özlüyorum.

Yine hayallerde yüreğim
ve yine kırgın...
hesap etmediği üçe beşe rağmen
yine eksilerde.
dağ boylarının hırçınlığı vurmuş yüzümde
yine kaşlarım çatık
Ama ben hep güleç yüzümü özlüyorum
Özlüyorum işte sevilmeyi
Sevdimi tam sevmeyi
delicesine
Hasreti özlüyorum engin engin
hasreti hasret gibi çekmeyi
ve Kavuşmayı özlüyorum
Kavuşmak gibi...

26.ll.1998
kurucaşile