Özlersin Şiiri - Yakup Ersen

oturduğu yerden doğruldu adam..

Yumruk yaptı elini...
Avucunda kırmızı bir gül vardı...
Titreyerek öldü gül..
 
Ayaktaydı adam
Şakakları simsiyahdı..
çatık kaşlarının altında soluk benizli bir çift göz.
nereye dikmişti gözlerini..
karanlığa mı ?...
 
 
Vakit akıp geçiyordu dağınık saçlarının üzerinden
Rüzgar gibi..
tenini okşuyordu ölümün
soğuk nefesi...
Vakitsiz bir ölümle burun burunaydı..
 
Sırtından koca bir dağ vardı sanki..
Titriyordu bacakları..
tutunması gerekmiş gibi bir şeyleri arıyordu bir elii
Diğer elinde kırmızı bir gül ölüsü vardı
yumruğunun arasınsa sıkışmış...
 
 
Neyi kimi kaybetti kimbilir..
Acı dolu bu bakış..
Hangi derde tutulmuşta hangi dermanı arar
İsimsiz bir yıkılış sebepsiz bir deprem...
 
 
Vakit öğlendi..
Tepesine dikilmiş güneş..
yüzüne çarpıyor ışıklar..
ve etrafında kuşkucu gözler..
Sorgu odasında bir katil gibi..
 
 
Farkında değidli adam..
Kahve gözlerinin altında birikmiş yapmur damlarının
Yüzünün çorak tarlalarını suladığını..
Sadece karanlığa bakıyordu.
 
Yüzlerce otobüs gelip geçti önünden
O bekliyordu halen hiç birine binmedi..
Hiç gelmeyecek birini bekler gibi bekliyordu..
Kim bilir o baktığı karanlıkta ne umutlar kaybetmişti.
 
Dönüp gelmesini beklediği kaç gideni vardı kim bilir.....
Saçı sakala karışmış...
Aklı nereye kaçışmış..
34 numaralı peronda bekliyordu adam
Yumruğunun arasına sıkışmış bir gül ölüsü vardı..
Sahibini beklediği bu avuç
mezarı olmuştu gülün..
 
haberin varmı...
Bu adam gibi kaç gün bekledim seni.
saçak altlarında keç kez ağladım ve yağmur oldum bu şehre...
Araba camlarından gördüğüm kendi aksimi bile sen sanıp
kaç kez heyecanla vurdu yüreğim göğsümün duvarlarına..
hadi aç açta çıkayım burdan...
Ayaklarına sarılıp gitme diyeyim..
Gitme bu kez..
 
Hiç gelmedin..
Hiç gelmedi gidenler..
Hiç almadın avucumun içinden bir kırmızı gülü.
Ve kaç kez katili oldun
hem benim hemde sana getirdiğim gülllerin..
 
Olurya Belki bir gün sende özlersin diye..
Hiç uzatmadım saçlarımı..
Sevdiği kirli sakallarım halen yüzümde
hele düğmelerini senin iliklediğin o mavi gömleğim..
Hiç çözmedim o düğmeleri..
üzerinde senin parmak izlerin var diye..
 
olurya belki bir gün özlersin diye..
Gitmiyorum bıraktığın bu son duraktan bir adım ileri.
Hep aynı otobüse biniyorum..
Hiç değişmiyor rotam..
hep aynı denizin kıyısında aynı martıya simit atıyorum..
Vapurda oturduğum koltukta benimmiş sanki..
Sağolsun hiç diğer yolcular..
Ve hep yanımda bir kişilik yer bırakıyorum..
Olurya belki bir gün özlersin diye..
 
 
Hatırlar mısın ...
Her pazar koşa koşa gelirdim sana..
Kan ter içinde koca bir kucakla sarardım seni..
Sende hep kocaman bir aşkla seviyorum seni derdin..
Koca bir kayatmışım meğer..
Sularına bırakmışım kendimi ki.
Okşaya okşaya ufaltmışsın beni..
ne garip...
Şimdi kenarları keskin bir çakıl taşı sadece..
benden kalan ben..
Kimseler eline bile almıyor artık..
Olurda keser elimi diye..
onlarada hak veriyorum...
Ben yalnızlığı hak ediyorum..
 
Daha ne kadar çeker bu dizler bu yükü...
Çöküp kaldığım yerde kim tutarki elimden...
Uğruna vaz geçtiğim herşey bana düşman..
Ne kar yağıyor artık sevdiğim gibi..
ne bir rüzgar esiyor yağmur sonrasında..
Toprağın kokusunu bana taşıyan...
 
Tavandaki avizeden yere düşen bir kristaldi her cümlen..
kulaklarıma düşerken.. ışıl ışıl parlar...
düştüğü yerde tuzla buz olur kaybolurdu..
ve bu yüzden her defasında bir kez daha söyle derdim..
Bir kaz daha söyle '' seni Seviyorum'' Diye...
 
el değmemiiş bir beyaz var derler..
Ve bütün renkler de beyazdır aslında Gökkuşağında..
Hangi beyazdın sen..  güneş tenine değdiğinde..
milyarlarca ton renge bürünürdün..
Hangi  beyazdın sen sadece yağmur sonrası görünürdün...
 
 
Şimdi bu adama bakarken..
Ne gök kuşağındaki beyaz..
Ne kulaklarıma düşen o güzel söz..
Ne de avuçlarımda ölen güller var aklımda..
sadece şunu düşünüyorum...
İsminin Anlamı ''Yaşamdı'' ...
 Bilir misin.. 'Git' kelimesi senin dilinden kulağıma çalındığı günden beri..
Kaç Ölüme katlandı bu can...
Ve kaç kez kurşuna dizildim...
isminin baş harfiyle..
Ama sen Bilmiyorsun...
Şimdi..
İsmini yaşatıyorum ölü hücrelerimde..