Özlerken Ağladım Şiiri - Fırat Dalgıç

İstanbul,
Sana bir sırrımı söyleyeyim mi! ....
Gurbet elde,
Seni özlerken ağladım.

Bu senden ilk ayrılışımdı.
Sınırlarının dışında,
Dünyaya ilk bakışımdı.
Yolculuk esnasında bile,
Gözlerimde hep sen vardın,
İstanbul.

Kolay mı! ...
İnsan sevdiğinden ayrılabilir mi! ..
Sen benim nadir sevdiklerimdensin.
Aslında.....
Ben kendimle beraber,
Seni de getirdim,
Gurbet ele.

Ayrılmak ister miydim senden,
En güzel çocukluk hatıralarımın,
En çılgın günlerimin,
Unutulmaz anılarımın şahitisin.
Umutla baktığım güneşim,
Üzerimi örttüğüm yorganımsın.
Bazen nefretim, bazen sevinçimsin.

Her ayrılışın bir nedeni olduğu gibi,
Benim ayrılışımın da bir nedeni var.
Okumam lazım.
Başka hangi neden,
Beni senden ayırabilirdi ki,
Kitaplarda senin hasretini okuyorum.
Resimlere baktıkça içim cız ediyor.
Ben sana bir aşşk sevdası ile,
Tutuklu kalmışım.
İstanbul.

Küçük sazımı elime aldığım zaman,
Bir anam, bir İstanbul,
Bir anam, bir İstanbul,
Cümleleri düşmez dilimden.

Kulağa hoş gelen bir şarkısın,
Bir nefes kadar değerlisin,
Gül gibi koklanıp vazgeçilmez şehirsin.
Benim şehrim, benim bir parçam.
Seni özlerken ağladım.
İSTANBUL.