Özlerim Şiiri - Esra Doğan 2

Yalan söyleyemem ki,
Özlerim ben seni,
Ellerini özlerim, parmaklarını
Aralık'ın son gecesi buz kesişini
Yine de, dokunuşunla kalbimi ısıtışını
Özlerim bir masanın karşısından
Bana uzanan davetkar avuçlarını.
Ve ellerim seninkilere kavuşunca,
Kıyametler kopartan temaslarımızı.
Özlerim ben seni,
Kokunu özlerim, boynuna sokulmayı
Mart'ın ayazında hırkama sarılıp,
Ufak adımlarla sana yanaşmayı
Bekleyişini özlerim,
Öylece dikilip karşımda
Bana açılan kucağını özlerim.
Özlerim ben seni.
Sesini özlerim.
Kızgın, hırçın tonunu ayrı özlerim
Seni güldürüşlerimi anımsar,
Kahkahanı özledim
Sana yenilişlerimi, özlerim sevişlerimi
Senle sevişmelerimi özlerim...

Bazen, öyle ağır basıyor özlemin
O zamanlarda, savaşlarımızı özlerim
Kavgamızı, gürültümüzü bile
Özlerim ben seni
Kaşını çatışını özlerim,
Düşünceli bakışını özlerim
Kaygılardan,
Korkulardan kaçırmayı seni
Tutup da elini, ışığa çekmeyi özlerim
Ben sana akan gözyaşlarımı özlerim,
Dalıp gittiğim her yerde, seni görmeyi özlerim
Acısıyla, tatlısıyla sever mi insan hiç?
Ben acılarınla bir başına kalmayı,
Yokluğunu bile yana yakıla özlerim.
Bir tebessümü dudaklarına yerleştirip,
Heyecanla beni dinleyişlerini özlerim.
Ve konuşmanı özlerim karşımda oturup,
Elini çenene yaslayıp anlatmalarını özlerim
Şimdi söyle,
Sen benim hayatımdan çıkabilir misin?
Çekip gittin de,
İçimdeki yerini terk edebilir misin?
Ben senin,
Hiç değilse burada oluşunu özlerken
Ardına dönüp nasıl gidersin?