Özler insan Şiiri - Ahmet Yüksel Şanlıer

Bazen özler insan
Bazen özler insan
Mesela, insan geçmişini özler
Yaşadığı geçmiş gitmiş, hayatını özler
Bakar geçmişteki çekilmiş resimlerine
Alır eline,
Evirir çevirir birer, birer.
Baktıkça bazen duygulanır, bazen de güler insan.

Bazen, özler insan
Kötü günlerini bile özlediği olurdur insanın.
Çocukluğunu gençliğini özler
Arkadaşlarını özler.
Hatta geçmişteki işini bile özlerdir insan.
Rüyalarına da, girer bazen.

Bazen özler insan
Ben en çok kekik kokan, dağları özledim
Karda başını çıkarmış, hoş kokulu yaylagüzeli kardelenleri özledim.
Ormanların sessizliğini, ağaçların kokusunu özledim.
Özler, hiç özlemez olur’ mu insan.

Ardıç kokan sedir kokan dağlar vardır özlenen
Yaylalar vardır pınarlar vardır suları buz kesen
Onlar da özlenir.
Mesela ben!
Kara kıl çadırlarda gecelediğim, yaylaları özledim.
Su içtiğim pınarları,
Üzerinde tepindiğim, iz bıraktığım karları özledim.
Bunları yaşar’ da, özlemez olur mu insan.
Özler tabi’ ki.

Bazen özlerdir insan
İnsan en çok’ da kaybettiği, anne babasını ve yakınlarını özler
Onlarının yerini hiçbir özlemin doldurması asla mümkün değildir.
Kokusu başkadır, özleme şekli başkadır onların.
Yıllar geçer, unutmaz insan.
Onlar anadır, babadır kardeştir yardır insana
Ben hepsini özledim.
Aklıma gelince annemi, aklıma gelince babamı ve diğerlerini özledim.
Geçmişi iyi de olsa, kötü de olsa pek çok şeyi özlerdir insan.