Özlenen Secde Şiiri - Ahmet Levent Ay

Varsam bir secdeye ki, dünya secdemde olmasa,
Fenaya dair ne varsa, ah, o anda unutsam!
Ne ben olsam, ne de varlık! Yok, hiçbiri kalmasa...
Ah ne olur, bir lahzacık, böyle bir his yaşasam!

Buhran buhran içinde, o anın dışındayken,
Ve o anın dışında, tüm “yenilikler” bayat...
Fakat birden değişiyor, alnım secdedeyken,
Alnım secdedeyken, bana gülüyor hayat...

Yalan, gıybet, türlü çamur yolumun iki yanı,
Gezmekte ne keyf olur, tiksinerek yürürken!
İşte bundan sıyrılmadır, namazda secde anı,
Ancak onu yakalayan kurtulur, ebediyen...

Ah, Allah’ım bana lütfet, şu secdenin sırrından.
Senin lütfetmediğin, sahi neye erdik biz?
Bir de bizleri affet, kıldığımız namazlardan...
Dünyanın karışmadığı kaç secde ettik biz?

Yok, Seni bilirken, böyle umutsuz olamam.
Elbette açılacaktır, Rahmet’in vuslat koyu.
Cömertliğini bilirken, böyle kayıtsız kalamam.
Bekleyeceğim o kapıda, inşallah, ömür boyu...