Özlenen'e ağıt Şiiri - İbrahim Yılmaz

Kesmişler dilimi ellerimi
Hayat fışkıran damarlarımı
Parça parça asmışlar beni
Karanlık mağara duvarlarına.

Kalplerdeki duygular
Daha dudaklarda kilitlenmiş
Demir duvarlar arkasına
Seni söyletmemek için.

Ve..hep
Karanlık dünyalarında
Far tuttular gözlerime
Seni görmemek için.

Sonra makineyi doğuran elleri öptürdüler
Putlaştırarak
Sevgili yoktur diyerek
Yokluğunda
Kent meydanlarındaki
Beton kalplilere sarıldım
Sen diyerek, kurtuluş diyerek.

Kalbimden kopup gelen heceler öksüz
Daha dudaklarımda bölük pörçük
Döküldüler aktılar
Ve umutlarım gibi
Onlar da fani oldular
Hasret topraklarında.

Şimdi;
Sensiz geçen ömrüm
Dönüşü olmayan bir yolda
Ölümü bekleyen solan ceset kadar acı
Hasret
Her batan güneşin sonunda
Parça parça etti yüreğimi
Bir bir demir attı acılar zavallı gönlüme.

Sen gidince
İhtilaller ülkesi oldu kalbim
Bilmem
Kaç kez yağlı urganlarla astılar beni
Özgürlük adına
Şu kentin meydanlarında
Sonra,sokak sokak
Kaldırım kaldırım,hep seni aradım
Geleceğin yollara hep ismini yazdım
Yorgun umutlarımla.

Sen yoksun
Sen dönmeyeceksin diye
Hep türküler yaktılar
Sensizlik için
Karanlık dünyalarında
Sorumsuzca.

Şimdi;
Kan çanağı gözlerimde
Enkaz yığını zaman
Mazi
Ah..! sensiz geçen mazi
Harap oldu, türap oldu
Çileyle doldu
Ey..! sevgili
Ne olur
Yarınlar bari bize gülsün
Neredesin
Doğ artık yürüyeceğimiz yollarımıza
Çok denedik başkalarını
Yeter artık
Hasrettir sana şu gözler
İbrettir bize
Geçmiş karanlık geçeler.

Balıkesir-1978

İbrahim Yılmaz