Özlenen cocukluğum Şiiri - Yakup Şimşek

hep özlem olur nefes alındıgı sürece
gah cocukluğumuza döner gah gençliğimize
kimi zaman hüzün çöker kimi zaman sevinç
dalır gider insan gecmişine zaman zaman
bazen göz damlaları gizlice akar bazende hafif tebesüm
sonra içinden ah ah diye bir inleme
zaman geri gelecekmiş gibi
oysa zaman durmuş giden ömürden

en cok özlem coçukluğum
en mutlu oldugumuz an belkide hayatımızda
bir akide şekerlemesine mutlu olmakda
yada bır külah dondurma

keşke ler olmazsa hiç
keşke evet keşke hiç büyumese insan
saf temiz kötülükden uzak hep mutlu
gelecegi bilmeden gelecekden umutlu
ışıl ışıl parlamakda gözler

kötülükden uzak hep sözler
sanki büyümüşde küçülmüş bilgiç cocuk

işte böyle baslar benim cocukluk hayelim
oysa kandırmakdayım kendimi
acıyla özlemle yasadım iç içe
soğuk ayazlı kış gecelerin de aradım hep
hiç olmayan sıcak ana kucagını
hep için için ağladım
bir baş okşamasını düğün bayram bildim
her bayramda seyre daldım oyun oynayanları
cici ayakkabılarını kıskandım
bayramlık elbiseleri kıskandım
içime akdı olmayan göz yaşları
gülüyordum sanırm gülmemde yalandı
evet yalan kücücük yüreğimde ilk yalan yerleşmisdi
geceleri kabus olmus gündüzler ise bir baska alem
hep süprizler beklemekdeydım
birisnin basımı okşaması yada kucagına alması gibi
oysa yalnızdım hemde cok yalnız

dalmısıdım bunları yazarken bile
dönmüsdüm gecmişime
sanki zaman makinesi içindeydim
kontroldan cıkmişdım nereye nasıl gideceğimi
neler görecegimi gecmişimle nasıl karsılaşacagımı
korkuyordum belkiden gecmişimi yeniden yaşamakdan
oysa süprizlerle süslenen hayatim yapacagını yapmiş
yine içimdeki özlemi gidermişdi

soğuk ayazlı ziviri karanlık bir kış gecesi
saf temiz anadolu yiğitliği ve TECELLİYET olan merhamet
özlem duydugum beni doğurmayan ama
doğurmus gibi sarıp sarmalayan kucaklayan
öz yavrularından ayırmayan seven okşayan
ve anne demimi benden cok istenyen
bir ANA bulmusdum evet bir ana
kardeslerim vardı birde beni ayırmayan babam
saçlarımı okşayan bayramlada harclıgımı veren
ve geceleri kucagında uyutan bir ailem vardı
uzun sürmemişdi rüya
okulların tatiliyle ebedi ayrılık başlamısdı

gercege döndum hakikat hayata
zaman makinesi dönmüsdü şimdiki zamana
keske bozulsaydı keske orda kalsaydı
yasatmasaydı zaman içinde zamanı
son kez olsada sarılsaydım ana bildiğim
baba diye peşinde koştuğum
ve kardeslerim
evet otuz yıl oldu ayrılık
bu ayrılık sancısı delmişdi yüreğimi
ayrılık olmasaydı ölümden beter
ta yüreğin en derin yerinde filizlendikçe filizlendi
dal budak salmış bedeni kaplamışdı
ve bu sancı içinde iken yeni bir süpriz
telefonun bir ucunda
kardeş bıldiğim kardeşim
dünya varmıs yeniden doğmuş gibiydim
bulmusdum
ama ebedi hasret ana ve babadan
kim bilir belkinde sevdiklerimizle bereber olcagız ya
tesellim işte bu
bekle kavusacagız be anacım babacım