Özlenen Şiiri - Ozan Oğuz

Uzun uzadıya geçiyor günler,
Hiç bir şey eksilmiyor;
Sadece derinlerde birikiyor.
Ve o bir hüzünden, hasretten gelip
Bilinmezliklere kadar uzanan,
Varoluşun hassasiyetine dokunan,
İçimizde bir soru olarak kalan:
Bir noktada yoldan ayrılan,
Sükunet içinde bir boşlukla birleşen,
Ve bir yıldız gibi parıldayan uzaklardan...

Yolun içinde bir noktada
Kavuşmayı umut ederken
Maziye bakarak,
Işıklara doğru yürürken...
Rüzgarı arkamıza alıp da
Sessizliği yarıp geçerken,
Soluk mavi gökyüzü
Bize yalın bir huzur veriyor
Deniz bizi naifce çağırıyor:
Bir çalgıya hafifçe nefesini verir gibi,
Bir ahenk ve eşsiz bir melodiyle...
Sanki içimizde birşeyler uyanıyor
Ve herşeyden bağımsız olarak,
Yorulmadan devamlı güçleniyor
Yürüdükçe belirginlesiyor ışıklar
Dalgaların sesi yankılanırken
Yosun kokusu bize umut verirken
Saf sevgi ile sarılırken bize gökyüzü
Yesil çayırlarda koşuştururken anılar
O eski verandada dinlenen mazi yolu gösteriyor

Bize ait bir cennetin kapısı bu aralanan...
Gümüşi bir nehir göz kırparken bize
Sonu olmayan bir yol denize kavuşuyor
Ve aslında çok yakınımdayken o;
Benimle birken ve nefesi şefkatli bir okşayış bırakırken:
İhtişamlı bir yıldız gibi parıldıyor uzaklardan.