Özlemse Özlem Şiiri - Yusuf Gökbakan 2

ÖZLEMSE ÖZLEM
Ben sürgünüm,
Bu şehrin rengarenkliği hüzün.
Soluk bu kent,
Ciğerlerimdeki rutubet
Bu yüzden olsa gerek.
Sarı soluklar soluyorum.

Ben sürgünüm.
Seni görmediği zaman
Gözlerim bir işe yaramıyormuş;
Bunu şimdi anladım.
Oturup sırtımı mısralara dayadım.
Kötürüm ruhum demek ki sensiz.

Ey mavi gözlüm!
Burada seninle yarışamaz
Deniz ve gökyüzü;
Sendeki kadar derinlik yok onlarda çünkü.
Anlamı yok sensiz tabiatın.
Bense koca bir hiçim senden ayrı.

Ey teni beyazım,
Cilvegâhım, nazlım!
Bir tek tadı varmışsa hayatın;
O da senmişsin.
Bir damar kadar bağlıyım sana,
Anladım.
O kesikse beden kendini savurur ya
Ölüm kokan bir uçuruma;
Şimdi öyleyim ben de,
Ne işim var bu şehirde?

Dolu dizgin,
Dört nala gider bu feryadım;
Karanlıktan daha bezgin.
Tebessüm eyleyip de avına yaklaşan,
Yeleli bir aslan gibi
Sonun habercisi bu hasret.
Bense kaderin muzipliğne razı
Ve de bitkin.

Bırak didinsin
Her zerresi ruhumun!
Hücrelerim lime lime edilsin, bırak!
Ben hak ettim bunu,
Bunca mesafeyi göze alıp
Senden uzaklaşarak.
Bırak!
Bir parça neşem kalmasın!
Hicranım ayaklarıma dolansın!
Belki de bu kent beni yakacak;
Bırak yaksın!
Cezama razıyım.
YUSUF GÖKBAKAN