Özlemlerin Ölümü Şiiri - Ahmet Özsoy

Yalnızlık bu kadar bekler mi;
Karanlığın ıslığında,
Tanıdık hüzünler dürtüklüyor
Mutsuzluğuna bükülmüş özlemlerin
Oyuyor damlasıyla gözlerimi.
Zaman suçlanıyor bakışlarına.
Mavi bir sisi uçuruyorum saçlarından
Anlayamazsın dökülmüşlüğünü bu şehrin.
Anlayamazsın biliyorum fırtınaları, sustuğunda.
Yürek, atışlarının izlerine;
Utangaçlığını çizdim yine…
Ezilmiş gül gibi sevdanın beyazlığını;
Düzeltip durdum içimde.