Özlemişim Şiiri - Şafak Özışıl

Çok uzun yıllar sonra
Fener’in Arnavut kaldırımlarında
Dolaştım fermansızca
Gün akşam üstü

Özlemişim
Tarihin ayakta kalan son devlerini
Birbirlerine bakan pencerelerini
Camdan cama bağlanan
Saç örgüsü iplerini
Maziyi bugünlere taşıyan
O güzel dizilişlerini

Özlemişim
Mahalle kızı Şengül’ü,Kezban’ı
Niyet satan çocukların bağırışını
Niyet kazıyıp karamela kazanışımı
Sabunlu tahtalarla
Camcı yokuşundan kayışımı
Annemin terlikle kızışını
Ve durmaksızın ağlayışımı özlemişim

Özlemişim
Madam’ın rum’ca kokan türkçe’sini
Cumbalı hanelerin gizemli peçesini
Patrikhane’nin oynadığımız bahçesini
Hilmiye halamın (tabiikim’li) lehçesini
Güzel insanların doğal çehresini
Gündüzünü gecesini özlemişim

Özlemişim
Fener’le sevdalısı YavuzSelimi
YavuzSelim’den salınarak sarkan gelini
Üzerinde oyalar çocuklar gönüllerini
Kah mutlu kah mutsuz seslenişlerini
Unutmaz bu gelin onların gülüşlerini
Ne zaman istesem geri gelişlerini
Hatırlarım ruhumun bugün çektiklerini
Kahrolurum duyarsam buradan vazgeçtiklerini

Kış geceleri bozacının naralarında
Yoğurtcunun seslenişi çıngırağında
Rengarenk macun tahta çubuğunda
Kalsın bizim fener eski kabuğunda

Şafak Özışıl
(2002)