Özleminle Büyüdüm, Özleminle Öleceğim Baba!

-Kocan sizi boşamamı istiyor kadın, ne diyorsun bu işe?
+”Yapmayın Hakim Bey.Nasıl boşarsın bizi? Ben onsuz ne yaparım ha? Hem zoru neymiş? Sevmemiş miyim? İsteklerini yerine getirmemiş miyim? 2 tane çocuk verdim ben ona.Büyüdüklerinde babalarını sorarlarsa ne cevap vereceğim ben onlara? Tamam çalışır bakarım.Ama baba sevgisinden mahrum bırakmayın çocuklarımı.Hayatında başkası mı varmış? Tamam o da kabulümdür.Görüşsün ama evinde dursun.Hakim Bey lütfen ayırma bizi” demiş annem.Babam diretmiş.Hakim boşamış.Annem ben ve kardeşimle bir başına kalmış.Babamı çok özlediği bir gecede anlatmıştı hıçkırıklar eşliğinde.
Annem dediğini yapmış.Çalışıp okutmuş bizi.Ama baba sevgisinden yoksun büyüdük biz.’Baba’ kelimesi nüfus cüzdanında doldurulması gereken bir boşluk olarak kaldı hep hayatımızda.İlk zamanlar gelmiş görmüş bizi.Sonra da evlenmiş.Yeni karısı da bizimle görüşmesini istememiş.
Babam nasıl biri hatırlamıyorum bile! Eski bir aile fotoğrafı buldum geçenlerde.Anne ve babamın gözleri ışıl ışıl.Babamın kucağında ben,annemin kucağında kardeşim var.Keşke hep öyle kalabilseymişiz.
Annem, çok mübarek kadın! Ya babamı çok sevmiş, ya da çok erken olgunluğa erişmiş.
Babam, keşke görüşseymiş bizimle.Ne bileyim bayramlarda falan en azından.Neyse onun canı sağ olsun.
Olurda bir gün karşılaşırsak birbirimizi tanıyamayacak olmamız ne kadar tuhaf.
-Pardon, bakar mısınız?
+Buyur kızım.
-Birine benzettim sanırım.Kusura bakmayın.İyi günler. Diyerek uzaklaşacağım yanından..

Özleminle büyüdüm, özleminle öleceğim baba!
Teşekkür ederim bize bu acıları çektirdiğin için!

Esra Sağkol.