Özlemindeyim Şiiri - Zehra Nuran Akkuş

Kerpiç duvarlı evlerinde büyüdüm
Toprak damlı bacalarından kar kürüdüm
O kar yığınlarından tünel açtım yürüdüm
Berrak ayaz gecelerinde ne çok üşüdüm

Yıldızlı gecelerinde doyamazdım gökyüzüne
Ay ışığında seyre dalardım gönlümce
Anlatılmaz duygularla binbir düşler peşinde
Bir sihirli atlı araba gelir alıp götürürdü beni
Masallar ülkesine

Uzun kış aylarından bıkmazdım
Bir gelin gibi süslenen doğaya bakarken
Resmini çizerdim dallarında
Serçeler konaklayan ağaçlarımın
Diz boyu aşan karın üstüne atıp kendimi bu kez

Ben beni resmederdim doğanın tuvaline
Üşüyen ellerimi ısıtarak nefesimle
Kardan adamlar yapardım
Kızaklar inerdi yokuşlardan kayarak uçarcasına
Korksamda bazen katılırdım aralarına

Hepsi ayrı muzip o komşu çocukları ile
Bırakırken kendimizi o özgür uçuşlara
Yaşamın güzellikleriydi hissettiklerimiz
Sokaklarda çınlardı gülüşlerimiz
Ne harika günlerdi onlar bilseniz

Mutlu geçen bir günün ardından
Sararken akşamın kızıllığı ufku
Biraz üşümüş biraz yorgun ne güzeldi evimize koşmak
Gürül gürül yanan sobamızın
Sıcaklığında yaşamak huzurlu

İki tatlı kedimiz vardı ki nasıl dost nasıl arkadaş
Evin bir köşesinde
Kendilerine ayrılan minderlerinde
Uyurken mırıl mırıl sarmaş dolaş
İzlerken onları sevgiyle
Kıvrılıp sedirin bir köşesine
Radyodan gelen nağmelerle çoktan dalıp gitmişimdir
Rüyalar alemine

Huzurlu bir gecenin ardından
Tatlı bir ses uyandırırdı beni sabahlara
Yumuşacık bir el gezinirdi saçlarımda
Bir çift öpücük konar yanağıma
Bilirdim bu güzellik annemdi

Kim naz yapmazdı böyle uyanışlara
Şimdi dönüp baktığımda o günlere
Ne mutluyduk gönül zenginliğimiz ile
Uykusuz gecelerimde
Penceremden bakarken ıssız caddelere hüzün ile
Yaşanmışlıklar hep olacak özlemimde

Anladım ki bir ömür boyu taşıyacak olan çocukluğumdu